χαριτόκος

-ον, Μ

αυτός που γεννά χάρη («χαῖρε κόρη χαρίεσσα χαριτόκε χάρμα τοκήων», Ιωάνν. Γεωμ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < χάρις + -τόκος (< τόκος < τίκτω), πρβλ. ἐρωτο-τόκος, λυπο-τόκος].